De judasrol

Judas heeft spijt Rembrandt ((c)wikipedia Arkesteijn)

Onlangs vroeg iemand me of mensen als Spruijt, Groenhuijsen of instituten als de Rechterlijke macht dan nooit iets ondernemen tegen de, overigens terechte, aantijgingen die ik tegen ze inbreng. Ik leg dan meestal uit dat die lui daar hun handen niet vuil aan maken. Ze maken mij het leven stiekem onmogelijk, maar het aanvallen laten ze over aan diverse aangeschurkte clubs die in naam opkomen voor vaders en kinderen, maar in feite corrumperen met de powers that be.

De ergste dingen die je als vaderactivist mee kunt maken zijn de dolken in je rug. Daarom houden ook maar zo weinig vaders het vol om actief te zijn in de vaderbeweging en wat daar verder voor doorgaat. Na een vreselijk gevecht, al dan niet met succes, om de verzorgingsrelatie met hun kinderen in stand te houden moeten ze het opnemen tegen bazige hotemetoten in vaderclubs als Dwaze Vaders en het dinges (die nogals eens met procedures dreigt, dus ik noem ze af en toe maar niet).

Ik heb er velen zien afhaken. Ik denk aan ene Gert die met liefde en passie de nieuwsbrief Dwaze Vaders in elkaar zette, maar die eruit werd geknikkerd toen hij niet deed wat de toenmalige voorzitter van hem vroeg, het camoufleren van de cijfers m.b.t. het aantal vaders dat zijn kinderen niet kan zien (destijds gebaseerd op onderzoek van Griffiths en Hekman dat veel hoger uitkwam dan het bestuur van Dwaze Vaders voor mogelijk hield; sic!). Ook de net aangetreden hoofdredacteur Rob van Altena werd er uitgemieterd. Rob van Altena is niet de eerste de beste. Hij heeft daarvoor en daarna heel veel geschreven en gedaan voor de vaderbeweging. En ja ook zelf was ik het mikpunt met een dreiging van kort geding van het bestuur van de stichting Dwaze Vaders. Zeven  jaar later werd er mij door een van de bestuursleden indirect excuus voor aangeboden (we maken ook wel eens fouten).

Het is vreselijk om zo, met al die conflicten, ook de schijn tegen je te krijgen dat je persoonlijk altijd conflicten hebt. Ik kan het prima vinden met mijn vele vrienden en met mijn beide kinderen en de moeder van mijn zoon ik heb jaren zonder conflicten belangrijke maatschappelijke organisaties geleid (Landelijke Stichting Strijdmuziek, Stichting Gigant Apeldoorn). ook binnen de Vaderbeweging heb ik belangrijke clubs getrokken zoals het comite ‘Stop omgangsonrecht’ dat na enkele bezettingen onderhandelingen voerde met de directie van de Raad voor de Kinderbescherming, Politici en rechtersorganisaties.

De Kinderbescherming heb ik als mishandelaar zien optreden. De Raad voor de Kinderbescherming dacht met een excuus het weer goed met mij te kunnen maken. Maar clubs die menen aan te moeten schurken tegen hun subsidiebronnen en dus de zilverlingen  belangrijker te vinden dan solidariteit komen op een of andere manier altijd weer in aanvaring met mij. Bij mij staat eendracht maakt macht voorop. Niet eendracht met rechters en kinderbeschermers. Maar eendracht als ouders, als vaders, als activisten. En aangezien de achterban al vaak is weggepest zoals ik hierboven uitleg, sta ik er vaak alleen voor. Dat pesten en treiteren richt zich dan al gauw op mij. Het werkt zeer traumatiserend, maar ik probeer me niet van de weg af te laten brengen en probeer mijn wonden te tonen al ben ik soms radeloos. Ok ik raak misschien inmiddels wat sneller geïrriteerd, maar ik vind ook dat boosheid terecht kan zijn en vooral gericht moet worden geventileerd. Het feit dat ik nu al weer jaren ernstig overhoop lig met het het dinges zie ik dan ook meer als een reden om mij nog scherper op te stellen naar onze schijnrechtstaat. Maar dit levert uiteraard een dilemma op, de clubs die meer willen aanschurken bij staatsgestuurde kindermisbruikers (zie bijvoorbeeld cie Samson daarover) zien er daardoor nog meer reden in om (op vaak onbehoorlijke manier) afstand te nemen van mij. Hiermee profileren zij zich in een judasrol. Verraad, waar eigenlijk Judas als een heilige tegen afsteekt. Zoals hierboven te zien had hij spijt en smeet het geld terug voor de voeten van degenen die hem hadden getracht om te kopen. Heel frustrerend vond ik wat dat betreft ooit de rol van een betaald medewerker van de mannenhulpafdeling van Transact (later Movisie). Maar daarover een andere keer verder.

In het boek Gemist vaderschap bespreek ik een getuigenis van een voormalige voorzitter van het AKJ. Hieruit blijkt hoe de overheid probeert de gelederen uit elkaar te drijven.

Het ging dus om voorzitter Haanstra. In het gesprek dat ik hierover met hem had vond hij dat deze gang van zaken ook volstrekt normaal was.

De judasrol is van alle tijden. Het is een archetype dat we al in de bijbel aantreffen. Uiteraard want daar gaat het letterlijk over Judas die voor wat subsidie, sorry zilverlingen Jezus verraadt aan de verraders (zeg maar aan een soort joodse raad avant la lettre). Wat kunnen we uit de verhalen over de judasrol leren? Geeft de bijbel daarvoor een richtsnoer, geven andere denkers (ik denk aan Rene Girard) daar richtlijnen voor die de moeite waard zijn?

Binnen emanciperende bewegingen zie je het verschijnsel meer voorkomen. Denk aan het krabbenmandmetafoor dat ik vooral van de vrouwenbeweging ken. Misschien is het wel een vorm van automutilatie.

Mijn opvatting is dat je de conflicten met broeders low-profile moet houden totdat het niet anders meer kan. Het vervelende is echter, moet ik zelf zeggen, dat dat er zelden toe leidt dat het probleem wordt opgelost. Het wegvloeien van een probleem is goed mogelijk als het een incident betreft. Maar judasrollen zijn geen incidenten. De stichting Dwaze Vaders heb ik, nadat ik hun dreigbrief uitgebreid op internet publiceerde,  destijds verder gewoon links laten liggen. Ik ben verder gegaan op de weg die er ook zonder hun bleek te bestaan. Maar het Vader Kennis Centrum begon daadwerkelijk een Kort-Geding tegen mij. Dus ja dan gaat het vanzelf naar buiten. En dan neem ik ook geen blad meer voor de mond. Ze kunnen niet goed tegen kritiek, hebben niet alleen vele afspraken telkens weer geschonden, vele brieven van mij onbeantwoord gelaten en ze geven dus ook geen antwoord op de kritiek. En per saldo is het erg zonde van de tijd en de energie om die in dit soort gevechten te stoppen. Het gaat misschien ook niet om de namen, die kunnen wisselen, het gaat me om het mechanisme, het judasprincipe. If you can’t beat them join them. Pas vond ik daar in een gesprek een positieve variant op: If you can’t beat them make them join you.

Nog even terugkerend naar het begin van dit lange verhaal wil ik me enigszins distantiëren van de mogelijke veronderstelling dat dit allemaal een doordacht complot is. Maar er is wel een belang. Mensen als ikzelf die potentieel zaken scherp aan de kaak stellen komen in conflict met belangen van corrupte organisaties dei zich daar als vanzelf op allerlei manieren tegen verweren. Door pogingen mij in te palmen, door mijn omgeving te beïnvloeden. Dat gebeurt. soms valt dat aan te tonen, meestal niet. Als je het een keer aantoont mag je veronderstellen dat het veel meer gebeurt. Kijk naar de praktijken van de STASI en wat ook hier altijd aan infiltranten en informanten is ingezet tegen activisten van diverse groeperingen. Veel daarvan is dus later wel boven tafel gekomen.

gemist vaderschap hoofdstuk geschiedenis

Over verstand gevoel emotie en verraad

nb:

Het afwijzen van strijd voor mensenrechten door het Vader Kennis Centrum:

Hoe Peter Tromp strijd afwees. tekst Rob van Altena in verband met een brief over procedure tegen Dr Römkens die nogal vreemd omgaat met onderzoek naar huiselijk geweld:

“7 november 2011: Peter Tromp wilde niets met deze brief doen. Het was weer strijd, zei hij. En het Vaderkenniscentrum wil nu juist de nadruk leggen op dat wat vaders voor kinderen kunnen betekenen.

In hetzelfde gesprek herhaalde hij nog eens een eerder succes, behaald door het PEF in Portugal. Waar het feminisme een anti-PAS congres hield dat door een minister steunend zou worden toegesproken. Dat laatste had men met succes verhinderd.

Waarom dat minder strijd zou zijn, werd niet uitgelegd.

Jammer van een gemiste kans. Het gevoel blijft dat ook hier de ene vader het nu eenmaal altijd weer beter wil weten dan de andere. De pest van de vaderbeweging.”

In onderstaande video legt de voorzitter/directeur van het Vader Kennis Centrum uit dat het wel afgelopen mag zijn met acties zoals die tot dan toe werden gevoerd door vaders in bijvoorbeeld Fathers for Justice.  (start schakelt gelijk naar dat punt). macaber is dat de zaak waarover hier de optimistische vlag werd gezwaaid in werkelijkheid helemaal niet goed afliep. het VKC liet daarmee mijns inziens ook Peter Brons in de steek, en zijn kind al helemaal.

Over joepzander

pedagoog en kunstenaar, schrijver

Karen Woodall vs Craig Childress (concept) ›

Tagged with: Comite Stop Omgangsonrecht, Commissie Samson, Dwaze Vaders, Judas, Kenniscentrum, Kinderbescherming, Movisie, Rob van Altena, Transact, Vader Kennis Centrum, Verraad
Geplaatst in politiek, vaderschap